شبی که ستاره هاش و خاطراتش دنباله دار بود…
وقتی که تو یه گروه فامیلی برای هزارمین بار عکس ابرای آسمون رو فرستادم و زیرش ایموجی که چشمام قلب بود و جمله «وای!ببینید چقدددر آسمون خوشگله!»
یکی بهم گفت:«خسته نشدی از بس از آسمون عکس گرفتی؟»
بلافاصله گفتم:«مگه آدم خسته میشه؟»
واقعا مگه آدمیزاد از زیبایی ابرها، آسمون، خورشید، طلوع، غروب، ستاره و خلاصه هر چیزی که ربطی به سقف بالای سرمون داره، خسته میشه؟ ولی فکرم مشغول شد، رفتم تو گالری گوشیم دیدم بیشتر عکسهای هر سفرم مربوط به همین سقف آبیه و این بهم فهموند که من کلا یه آدمِ «وای! ببین آسمون چقدر قشنگه »ای یه هستم.
سفر بارش شهابی برام حکم سفر به سرزمین عجایب رو داشت؛ پدیده ای که سالی یکبار رخ میده. زیباست، هیجان انگیزه…
میدون آرژانتین رو به مقصد الموت ترک کردیم و رسیدیم اقامتگاه اناده، صرف شام روی تراس، زیر آسمون پر ستاره. با داستان ها و شکل و شمایل ستاره ها و کهکشان توسط استاد منظر نژاد با اون بیان بامزه و شیرینشون آشنا شدیم و رفتیم برای دیدن بارش.
وقتی رسیدیم هر آنچه توضیح داده بودن، در دم با تلسکوپ میدیدیم، ماکت ماه و گوی کهکشان دستمون بود و صدای «وای!چقدر خوشگله!»ای که سکوت شب رو میشکست و نشونه ذوق بچه ها بود از دیدن بارش شهابی.
دیدن طلوع ماه از تلسکوپ منظره ای بود که شاید شانس دیدنش رو هر کسی نداشته باشه، ولی ما دیدیم. عکسهای خلاق و جالبی که تو دل شب گرفتیم، کل خاطره ای بود که از اون شب با خودمون برگردوندیم.
دم دمای صبح برگشتیم اقامتگاه و شوق دیدن طلوع آفتاب باعث شد بیدار بمونیم و یک روز کامل در جوار آسمان رو تجربه کنیم. صبح، صبحانه با کره و پنیر محلی رو خوردیم و رفتیم تو دل تاریخ. نوبت شنیدن داستان های حسن صباح و قلعه الموت بود و بعد از بازدید هم هندوانه خوشمزه خنک در انتظارمون بود.
بعد از این سفر، اگر اسم آسمون رو تیتر هر سفری باشه، دلم پر میزنه به آسمون شب الموت.
